Angst is een prima raadgever. Ik volg mijn instinct en die laat zich trouw souffleren door mijn angsten. Toegegeven: soms slaat mijn instinct door en als dat gebeurd bestaat mijn dagbesteding soms uit niets anders dan het regulieren van mijn angsten met behulp van drank, masturbatie en slaap. In die volgorde ook.
Maar over het algemeen hebben mijn angsten en ik de prima afspraak dat we elkaar niet teveel lastig vallen waardoor sommige angsten opeens ook als sneeuw voor de zon verdwijnen. Voor nat papier, brommers, honden, fluweel, rolstoelen en nagelschaartjes voel ik tegenwoordig bijvoorbeeld geen enkele angst meer. Hoe ik ooit over die angsten heen ben gekomen kan ik me niet meer herinneren, op een dag was de angst er gewoon niet meer, zo simpel is het. Helaas hebben mijn angsten en ik nooit met een groot dramatisch gebaar afscheid van elkaar kunnen nemen. Mijn leven zou er zoveel interessanter door worden als we dat voortaan wel zouden doen!
Onder luid gejuich en aanmoedigingen zouden mijn angst en ik elkaar een warme omhelzing geven en samen zouden we op het hoogste ereschavot klimmen. Gearmd zouden we naar het toegestroomde publiek zwaaien en we zouden met een brede lach poseren voor de toegestroomde fotografen. De koude oorlog tussen Sammie en zijn angst is voorbij! Lang leve de vrede en de tolerantie! Vanaf nu zullen Sammie en nagelschaartjes in vrede naast elkaar leven.
David Hasselhoff zal weer Looking for freedom zingen en later claimen dat mijn angst en ik dankzij hem vrede hebben gesloten. Naakte meisjes dansen voor overbodig aangerukte ME-pelotons, blozende moeders zoenen buurmannen en buurmannen knijpen liefdevol in billen van blozende moeders. Met zijn allen dansen en drinken we tot de zon zeven maal is opgekomen om daarna gezamenlijk onze straatjes aan te vegen en onze tuinheggen met nagelschaartjes bij te snoeien.
Maar zo werkt het dus niet. Mijn angsten komen en worden op den duur weer vervangen voor nieuwe angsten. Mijn angst is met al die wisselingen daarmee wel het meest dynamische aspect van mijn persoonlijkheid, en eerlijk gezegd weet ik ook niet zo goed wat ik zonder mijn angsten zou moeten doen. Ik ben blij dat mijn angsten en ik op gepaste afstand van elkaar leven, maar helemaal zonder angsten leven zou pas echt angstig zijn. Om de haverklap zou ik voelen of mijn hart nog wel klopt en mijn bloed nog wel stroomt.
Waarschijnlijk zou ik al na een maand als een autogemutileerde volksidioot in massa’s van eencellige gelijkgestemde debielen mee gaan schreeuwen tegen alles wat afwijkt van onze norm. Onze eigen angsten creërend om toch maar het gevoel te krijgen dat we leven en er toe doen. God verhoede dat het ooit zo ver zal komen.
Comments