Stel dat je al maandenlang iemand het leven zuur maakt via twitter en je ziet die persoon op een gegeven moment in het echte leven. Wat doe je dan? Er zijn een aantal mogelijkheden. Je loopt uit schaamte een blokje om omdat je geen zin het in een ongemakkelijke en vooral gênante confrontatie. Je kunt er ook voor kiezen om naar die persoon toe te lopen, de hand uit te reiken en je excuses aan te bieden voor je meer dan onhandige uitspraken. Goed, deze keuze vraagt nogal wat van je ballen dus ik kan me voorstellen dat je daar niet op ieder moment van de dag klaar voor bent. Je loopt dus een blokje om. Tussendoor pleur je nog een belediging online en tel je aan het eind van de dag de retweets die je met je haat hebt ontvangen. Zo zou het een beetje kunnen gaan.
Maar niet als je Robert Engel heet. Nee, als Robert Engel zijnde ga je voor de meest achterbakse oplossing die je maar kunt bedenken. Je ziet je slachtoffer lopen en vervolgens stel je jezelf verdekt op en neem je even de tijd om je onwetende slachtoffer op de foto te zetten zodat je haar en haar partner nog even in de zeik kan nemen. Dat is wat je doet als je Robert Engel heet. Maar een normaal mens? Een mens zonder enige psychiatrische problematiek? Een gezonde en stabiele geest? Die zou zoiets niet doen.
Een normaal mens zou het namelijk ook niet in zijn hoofd halen om een wildvreemde vrouw voor antisemitische hoer uit te maken. Een normaal mens zou niet tegen haar zeggen dat ze zich door een grote neger moet laten neuken. Een normaal mens zou niet vragen om een nekschot voor haar partner. Een normaal mens wenst niet dat iemand aan de hoogste boom bungelt omdat hij een andere mening heeft. Zo simpel is het. Er zijn mensen met minder afwijkende gedachten die kiezen voor een vrijwillige opname in een psychiatrische instelling. Simpelweg omdat ze ondanks hun complete gekte nog wel enig ziektebesef hebben.
Dat zijn mensen die zelf hebben ingezien dat dit niet de manier is waarop je in het leven hoort te staan. Mensen die zich realiseren dat ze een gevaar voor zichzelf en hun omgeving vormen als ze zich niet laten behandelen. En daarmee zijn ze automatisch ook meteen een stuk minder gevaarlijk. De echt gevaarlijke gekken zitten niet in de psychiatrie maar lopen gewoon vrij rond.
De echt gevaarlijke gek is ongrijpbaar en weet precies tot hoever hij kan gaan om niet opgepakt te worden. De gek jankt vervolgens wat over de vrijheid van meningsuiting, wentelt zich in z’n slachtofferrol en aan het eind van de dag is de gek zogenaamd gedemoniseerd door ‘gutmenschen’ die zich als een kudde hyena’s op zijn onschuldige persoontje heeft geworpen.
Maar laten we wel wezen, al deze aandacht moet natuurlijk wel gecultiveerd worden. Aangezien gekken zelden briljant zijn is trollen, beledigen en verdekt bedreigen voor de gek de enige manier om toch nog een beetje aandacht te krijgen. De Nederlandse polemist is dood. Lang leve de stalkende idioot!
Comments