Over een paar weken vier ik mijn lustrum van vijf jaar onbeantwoorde liefde, geloof me als ik zeg dat dit niet het leven was wat ik vijf jaar geleden voor ogen had. Als het leven alleen om liefde zou draaien kan ik dat van mij gerust als een grote en teleurstellende mislukking beschouwen, en dat doe ik echt niet snel. Zo ben ik me ervan bewust dat ik met iets harder studeren een betere carrière had kunnen maken, met iets meer sociale inspanning een interessanter sociaal netwerk had kunnen opbouwen en met iets meer geduld een stuk minder spullen gesloopt zou hebben. Maar dat doet er allemaal niet toe, gematigd succes is immers ook nog succes.
Maar dat ene ding, dat ene kleine aspect van het leven, daar heb ik compleet in gefaald. Ik heb er echt mijn best voor gedaan, meer dan gemiddeld durf ik wel te zeggen. Het is helaas vergeefse moeite geweest tot nu toe. ‘Jij valt ook altijd voor onbereikbare vrouwen’ kreeg ik jaren geleden eens naar mijn hoofd geslingerd. Op een gegeven moment wordt elke vrouw onbereikbaar, en de vrouw die de afgelopen vijf jaar mijn liefde niet heeft beantwoord is ook daadwerkelijk onbereikbaar voor me. Misschien heb ik haar onbereikbaar voor me gemaakt omdat ik niet wilde dat mijn ideaalbeeld over haar teniet werd gedaan door de werkelijkheid.
De werkelijkheid is immers niets meer dan de brave uitwerking van elke stoute droom. In je dromen ben je een romantische aanbidder en een poëtische minnaar die in staat is om de wereld in lichterlaaie te steken om haar de warmte van al het leven op aarde te kunnen schenken. In werkelijkheid ben je voor haar helaas niets meer dan een schuchtere en obsessieve eenling die ze het liefst op gepaste afstand in haar leven wilt houden.
Ik heb geprobeerd om het met bloemen te zeggen en het werkte niet, net zoals mijn woorden geen enkele uitwerking op haar hadden. Ik heb geprobeerd om mijn boodschap met boeken over te brengen en ze weigerde tussen de regels door te lezen. Toen ik haar een ballonvaart beloofde besefte ze niet dat zij mijn hemel op aarde was en toen ik haar voeten masseerde had ze niet gezien dat ik al jarenlang de grond onder haar voeten aan het kussen was.
Vijf jaar lang is dankzij haar de bubbel waarin ik leefde om de zoveel tijd geknapt om zichzelf daarna steeds weer tot buitenproportionele grootte op te blazen. Vijf jaar lang heeft ze mijn werkelijkheid vertroebeld en een emotioneel en onzeker wrak van me gemaakt.
Vijf jaar, dat zou genoeg moeten zijn om een man kapot te krijgen. Op de knieën met de hufter, hou hem bij zijn kloten vast en laat hem in de waan dat je ieder moment los kan laten zodat hij zijn leven opnieuw kan beginnen.
Comments