Maarten van Roozendaal is ongeneeslijk ziek. Normaal gesproken zou ik dit nieuws ter kennis aannemen en verder gaan met mijn leven. In het geval van Maarten van Roozendaal voel ik me echter verplicht om hier langer bij stil te staan. Kerstmis in april schalt uit mijn speakers en mijn glas wodka-jus is tot de rand gevuld, oude tijden herleven. Ik weet dat het pathetisch is, maar het lijkt op dit moment het enige juiste om te doen. De beste man heeft menig familiecrisis en verloren liefde draaglijk gemaakt.
Hij is de soundtrack van mijn studententijd. Bij het horen van zijn muziek worden vage momenten uit de vergetelheid weer als glasheldere herinneringen tot leven gebracht. De waardeloze ochtenden in de trein die je slapend en kokhalzend doorbracht omdat die laatste fles Kaapse pracht de vorige avond wel genoeg was om je gevoel te verdoven, maar toch net niet genoeg was om je de volgende ochtend glimlachend de trein in te krijgen. Die laatste fles die je met een drinkmaatje had geleegd op de tonen van Maarten van Roozendaal en Egon Kracht. En al die andere flessen die naast je stonden als je weer wakker werd op elke mogelijke plek in je kamer behalve je bed. Maarten van Roozendaal stond tot de volgende ochtend onverschrokken op repeat.
De bewuste sentimentele dronk waarmee je alle problemen, groot en klein, van het leven wel op zou lossen. Vrolijk belde je de drinkmaatjeslijst af om weer eens samen met iemand compleet de vernieling in te gaan. Vrijgezelle vrienden zijn de beste drinkmaatjes. Altijd was er ergens wel iemand bereid om met je mee te denken hoe die wereldvrede nou eindelijk eens opgelost zou worden. De goedkoopste wijn met knakworsten toe. Maarten van Roozendaal was er bij als we ons tegoed deden aan ons galgenmaal dat nooit een galgenmaal bleek te zijn.
Rafelige Samson halfzwaar shaggies draaien zoals je vader dat vroeger ook deed. Tot in het oneindige janken omdat de zinloosheid van het leven opeens als een zware last op je schouders ging wegen. Onbereikbare liefdes die je hart voor even een eeuwigheid in duizend stukjes hadden laten vallen. En altijd was Maarten van Roozendaal er weer om samen met je te drinken. Om in vreugde met je te dansen en te schreeuwen tot de vroege ochtend. Tot groot verdriet van je arme buren die binnen een paar uur wél op moesten staan. Fris en fruitig naast hun bed, monter de deur uit terwijl jij in een dun ochtendzonnetje je aangebakken ei met een laatste restje brandewijn aan het wegspoelen was.
Maarten van Roozendaal is ongeneeslijk ziek en dat is treurig nieuws.
Comments