‘You Rise
You fall
And you rise again’
“Op zoek? Op zoek naar wat zou ik moeten zijn? Naar een nieuwe Layla? Ik heb gezocht en niet gevonden. Telkens wanneer ik mijn nieuwe Layla tegenkwam bleek er iets mis mee te ten opzichte van mijn vorige exemplaar. Haar haren roken niet hetzelfde, haar huid smaakte anders, ze was te lief of ze wilde gewoon helemaal niets van me. Die laatste Layla’s waren het ergste. Genegeerd worden door de vrouw waar je het liefste bij wilt zijn doet pijn. Ook al is diegene niet eens de echte persoon waar je bij wilt zijn. Je wilt een illusie bevredigen maar je komt uiteindelijk niet verder dan wat zandhappen in een fata morgana. “
En zandhappen deed ik op Bali. Bali, het vakantie-eiland bij uitstek! Nou heb ik er al eerder faliekant naast gezeten bij het vinden van een geslaagde reisbestemming, maar mijn hoop was groot dat ik deze keer wel geslaagd was. Ik zat er naast.
Ik was wel compleet geslaagd in mijn, tot dan toe ongeplande, missie om me volledig op te laten gaan in zelfkastijding. Dat dan weer wel. Waar het ongelukkigste soort mensen naar de Filipijnen gaat om gelukkig te worden, daar gaat het domste soort mensen naar Kuta, Bali om hun versie van geluk te ervaren. Zelden heb ik me zo kapot geschaamd voor de mensheid. Mijn laatste beetje hoop voor de mensheid is in het vliegtuig op weg naar Bali ergens in een chemisch toilet blijven steken.
Ik had het natuurlijk kunnen weten toen de malloten met wie ik een vlucht deelde zichzelf in vol vakantieornaat op de foto gingen zetten met het vliegtuig. Het is dat ik zelf ook in dat vliegtuig zat anders had ik er de charme nog wel van in kunnen zien. Nog een laatste keer op de foto voor het vliegtuig zich met zijn volle vracht imbecielen in de oceaan zou neerstorten. Als vliegtuigen een ziel zouden hebben zouden ze zichzelf regelmatig in zee laten storten. En dan toevallig wel elke keer als ze gedwongen werden om naar Bali te vliegen. Ja, we mogen maar van geluk spreken dat we die vliegbeesten goed hebben weten af te richten, anders zouden we nu wekelijks vliegrampen hebben.
Imbecielen in vol vakantieornaat dus. Om de een of andere reden zien mensen er op vakantie altijd net iets meer wanstaltig uit dan normaal. Je kunt niet in een korte broek voor een spiegel hebben gestaan en gedacht hebben: ‘goh, mooi! En misschien kunnen we bij het hotel nog wel iets fleurigs met dolfijntjes en palmbomen kopen. Toch schat?’
En dan te bedenken dat er zoiets bestaat als vakantieliefdes. Is iedereen dan dronken, stoned, high of anderszins compleet uit zijn plaat dat mensen spontaan verliefd op elkaar worden wanneer ze een weekje van huis zijn? Iedereen loopt voor lul, heeft diaree en is rood aangeslagen van de zon en alcohol. En ondanks al deze afknappers krijgen mensen zin in elkaar. Noem me wereldvreemd en sociaal gestoord, maar ik kan me er echt niets bij voorstellen.
“Layla heeft me op mijn slechtst leren kennen. Ik was gevallen zoals ik nog nooit gevallen was. Op een lager niveau had ze me niet kunnen leren kennen. Een alcoholistische kluizenaar is niet iemand waar je een relatie mee op wilt bouwen normaal gesproken. Misschien was ik wel haar liefdadigheidproject. Ik weet het niet. Wil ik het weten? In een goede bui wel, niet op dit moment. Niet als ik mezelf in een hel van domheid moet zien te vermaken.
Het is tijd om mijn verstand op nul te zetten. Ik begrijp zelf dan wel niets van vakantieliefdes, maar zolang er vrouwen zijn die er bij zweren, wie ben ik dan om daar neerbuigend over te doen? “
Comments