Na het schrijven van mijn blog over de moordenaar van Deurne voel ik dat ik last van wroeging heb. Door te stellen dat de mevrouw door het overhalen van de trekker een moordenaar is heb ik het gevoel opeens in een kamp geduwd te worden. Ik wil niet in een kamp zitten. Ik haat kampen en al helemaal als het een kamp is van randdebielen die het nodig vinden om de straat op te gaan om met elkaar ‘moordenaar! Moordenaar!’ te scanderen. En dan heb je opeens ook aan de andere kant nog een kamp dat heel hard roept dat er vaker overvallers een kogel door hun kop verdienen. Mensen, met dit soort zeldzaam onzinnige statements kan ik niets en ik wil er verder ook helemaal niets mee te maken hebben.
Sinds het nieuws van de overval is er weer een meurende beerput opengegaan waar het gespuis met veel genoegen in de drek aan het rollen is. Opgeschoten klootzakken die elkaar opnaaien voor het sensatiebeluste journaille. Alles voor de aandacht. Als de een zijn wanstaltige bek opentrekt moet de ander daar weer overheen schreeuwen zodat de rest van het land vol afschuw ‘schande!’ tegen elkaar kan roepen.
En ik geef het eerlijk toe. Ik schaam me kapot dat ik nu in die discussie zit. Ik schaam me voor de aannames die ik heb gedaan op basis van nieuwsberichten en verder niet geverifieerde geruchten. En ik schaam me voor het gemak waarmee ik me mee heb laten slepen door de sensatie van deze waan van de dag. Gadverdamme, wat baal ik van mezelf!
En als de discussie nou nog alleen over de overval van de juwelierszaak zelf zou gaan zou het misschien allemaal niet zo’n probleem zijn. Het fascinerende aan deze zaak is echter dat de overval opeens als een wapenstok wordt gebruikt om elkaar eens flink de hersens mee in te slaan. Aan de ene kant heb je het ‘dit land is het zat! C’est ça!’ gepeupel die de juweliersvrouw als een martelaar van het eigenrecht neerzetten en aan de andere kant staan de verongelijkte relschoppers die opeens wel de letter van de wet kennen omdat het ze nu zo perfect uit komt.
En uiteraard kan daarmee het geouwehoer over de vrijheid van meningsuiting niet uitblijven. Opeens hebben we allemaal het vrije woord weer hoog in het vaandel, maar dan wel alleen om ons eigen gelijk te halen. Ik heb al vaker gezegd dat de vrijheid van meningsuiting in dit land een lachertje is geworden, en daar blijf ik bij. Zolang we de domme schreeuwerds een podium blijven geven zal de waarde van de vrijheid van meningsuiting blijven devalueren.
Wat dit land nodig heeft is daarom niet een debat waarin alles gezegd moet kunnen worden, maar een debat waarin mensen op gepaste momenten hun kop leren houden. Mijzelf incluis.
Comments