Op het moment luister ik weer naar Anouk, verdomme, wat jammer dat ze ondertussen met een reggaeknakker al twee(drie?) kinderen op deze aardkloot heeft gezet. Anouk en ik zouden een geweldig koppel zijn. Zij zou me whisky leren drinken en ik zou haar leren hoe je het beste tijdens een drinkfestijn de alcohol uit kan kotsen. Samen zouden we ons de dood in drinken naakt liggend op de keukenvloer zouden we de laatste druppels alcohol tot ons nemen en het laatste wat ik zou horen is Anouk die wat teksten uitrochelt.
Anouk en Sammie: de schrik van elke kroegeigenaar! Zij maakt ruzie en ik los het op door haar slachtoffer gratis drank aan te bieden. Wanneer de kroegen in Den haag dicht gaan scheuren we in beschonken toestand met 180 Km/h over de A-4 naar Amsterdam. Hoe we dan weer thuiskomen is niet de vraag, het is elke keer weer een wonder als we nog thuiskomen. We slopen onszelf en onze omgeving, maar het maakt allemaal niets uit, aangezien we toch in de ‘dood drink modus’ zitten.
Samen zijn we streetwise tot het bot, we zijn de belichaming van “live fast, die young and leave a beautifull body”. We zijn eng en de voornaamste reden dat moeders hun kinderen niet meer op straat laten spelen. Rokend, snuivend, slikkend en zuipend houden we het klootjesvolk een lachspiegel voor. Elke vezel in ons lichaam tintelt van de alcohol en de lust totdat het in één keer ophoud.
Wanneer het ophoudt is het goed, het was de langste onenightstand die een mens zich kan voorstellen. Dat was ook de enige afspraak in onze relatie; het is maar voor één keer en dan is het voorgoed voorbij. En mijn god wat was het lekker en wat ben ik blij dat het voorbij is.
Comments