Waar gaan we heen? Vanuit het hier en nu. We maken een nieuwe start en breken elk heilige klotehuisje af dat we onderweg nog tegenkomen. De hele godvergeten teringzooi die we achterlaten gooien we op een hoop en steken we in de fik. Als een pestplaag zullen we het verleden uitroeien. Samen kijken we toe hoe de herinneringen vervagen tot wat verkoolde brokken in een hoop as.
Die hele godvergeten bende laten we hier achter zodat we ons alleen nog maar kunnen ergeren aan het leven dat we zelf hebben opgebouwd. Een leven met eigen handen krakkemikkig in elkaar gezet en van geen enkel gemak voorzien. Een leven van frustraties waar we zelf de bron van zijn en een leven vol meningsverschillen die nooit ontstaan zouden zijn als we ons aan de regels hadden gehouden.
De paden op de lanen in en keurig netjes zetten we ons vuilnis wekelijks langs de weg. Glas gaat naar de glasbak en papier naar de papierbak. Eat your veggies! En poets je tanden twee keer per dag, flos na elke maaltijd, stop met roken en beweeg intensief een lekkere 30 minuten per dag om je lichaam in vorm te houden. Een gezonde geest huist immers in een gezond lichaam. Samen hadden we dat allemaal kunnen doen. We hadden ruzie kunnen maken over tandpastadopjes en over vrije tijd die we al dan niet vrijwillig met familie zouden doorbrengen. De dagelijkse ongemakken hadden we kunnen delen en we hadden alles en iedereen daar de schuld kunnen geven behalve onszelf. Maar godverdomme, wat zou ik alles toch graag achterlaten. Weg van dagelijkse mores en ethiek. Weg van onuitgesproken verwachtingen en allerhande wensen en weg van verplichtingen die niet de mijne zijn. Zelfs als ik ze met jou zou kunnen delen.
Kom, jij bent dapper ik niet. Haal me over, boek een enkele reis naar niemandsland en lok me in de val. Natuurlijk zal ik kwaad op je zijn. Ik zal pislink zijn en me weken kapot ergeren aan elke stap die je zet en elk woord dat je zegt. Je zult me irriteren met je sociale kwaliteiten die ervoor zorgen dat we niet op de straat hoeven te slapen. Je overtuigende glimlach, je gave om je verstaanbaar te maken in een taal die je niet kent en je talent om mensen voor je in te nemen. Ik zal een autistische schlemiel lijken als ik naast je sta en achter je aan sjok.
Mijn lijf ziek van het onbekende en mijn geest ontregeld door het ongewisse. Elke keer als jij zorgelijk vraagt hoe het met me gaat zal ik iets chagrijnigs mompelen en als je me probeert te laten lachen zal ik op mijn wang bijten om maar niet toe te geven hoe leuk ik je vind als je slechte grappen maakt. Ik zal vervolgens mijn zelfmoordfantasieën weer oppakken. Net voor die bus kwam had ik een stap naar links moeten doen. Het zou op een ongeluk moeten lijken en jij zou daarna op mijn begrafenis iedereen wijs maken dat ik er zo verdomd veel zin in had om helemaal opnieuw te beginnen.
Helaas is de intens treurige waarheid lang niet zo avontuurlijk en glorieus. De simpele waarheid is namelijk dat ik er alles voor over zou hebben om samen met jou de sleur van alledag door te kunnen brengen.
Comments