Leef! Mij! Niet!

Leef mij niet! Leef mij niet! Leef mij niet! Ik kan er lang, kort, moeilijk en makkelijk over doen maar Leef! Mij! Godverdomme! Niet! Er zijn weinig geneugtes in het leven waar ik nou echt wild van kan worden maar mijn vrijheid is er toch wel een van. Mijn vrijheid om absoluut helemaal niets te doen. Om geen klusjes op te knappen, familie te bezoeken of sociaal wenselijk uit de hoek te komen. Verwacht het ook niet van me en ik zal je er vervolgens ook nooit om teleurstellen.

Ja, en jij was er ook niet toen ik je nodig had! Toen het er echt om ging was je er niet voor me verdomme!

Toen ze dat zei wist ik genoeg. Het zou nooit meer iets kunnen worden tussen ons. Misschien is het ook wel nooit iets geweest en misschien heb ik mezelf wel voor de gek gehouden toen ik op mijn knieën mijn armen om haar heen sloeg omdat ik niet wilde dat ze me zou verlaten. Tranen en emoties zijn de grootste leugenaars in de geschiedenis van ieder mensenleven. ‘Ja, maar het waren oprechte tranen deze keer!’ Er bestaat niet zoiets als oprechte tranen, godvergeten idioot dat je bent!

De meest oprechte tranen worden gelaten op momenten dat je compleet ontoerekeningsvatbaar bent. Melancholisch van de drank met het snot dat de ogen uit je kassen probeert te drukken en een hoofd wervelend in een achtbaan van ellendige oneliners die alleen maar met een snik in je stem hardop gezongen mogen worden. Oprechte tranen zijn de crime van deze tijd. Te pas en te onpas laten we onze oprecht tranen de vrije loop omdat het zo ongelooflijk mooi en puur is.

Ja, oprecht! Knap hoor! En wanneer onze tranen gedroogd zijn lachen we om die gekkigheid en drinken we er nog een neutje op. Ja, maar dat was wel mooi he? Alsof we zojuist een tranentrekkende musical hebben gezien. Hazes het echte verhaal! Nu met extra snik in de toegift. 1. 2. 3. 4! En janken op commando! Nu! Omdat we ons zelfs in onze emoties graag laten dirigeren door de gemene deler.

We hadden geen toekomst samen. Zei wist het, ik vreesde het maar negeerde het net zolang tot ik geen oprechte traan meer had om te laten vloeien. Het enige oprechte aan die tranen waren alle jaren die ik ermee verloren heb. Verblind door iets wat er nooit is geweest en mezelf een rad voor de ogen gedraaid omdat het zo goed voelde. Ik had het kunnen weten natuurlijk; iets wat zo goed voelde had nooit oprecht kunnen zijn. Touché.