Een coup! Ik wil een coup plegen! Als een ideologische nazaat van Machiavelli ben ik het aan mijn stand verplicht om in ieder geval één keer in mijn leven een geslaagde coup te plegen. En dan niet handenwrijvend met een lange regenjas in een donkere parkeergarage zaakjes organiseren die het daglicht niet kunnen verdragen. Nee, het moet een keurige witte boorden coup worden. Zo’n coup die ik zonder stemverheffing kan plegen, met een stabiele hartslag en een betrouwbare lach op mijn witte boorden tronie. Alles om maar één keer te kunnen ontsnappen aan het systeem.
Zoals Rodrigo Borgia die zichzelf tot paus liet benoemen, Michael Corleone die Don werd en Frank Underwood die tot op het hoogste niveau de Amerikaanse politiek als speelbal gebruikt. Het zijn even illustere als inspirerende coupeplegers die me zijn voorgegaan. Zelden hun stem verheffend maar altijd angst en respect inboezemend. Omringd door vriend en vijand die als pion gebruikt worden om het uiteindelijke te kunnen bereiken.
Het is eigenlijk heel simpel. Iedere man moet in zijn leven minstens één keer een coup hebben gepleegd om zich een echte vent te mogen noemen. En dan heb ik het niet over de marginale wereldheerschappij waar bijvoorbeeld Geenstijl mee bekend is geworden. Dat is namelijk geen echte coup. Dat is het volk brood en spelen geven en jezelf daarmee in veilig vaarwater manoeuvreren. De meest mislukte coupe van alle coups die ooit gepleegd zijn is dan ook de coup van Geenstijl op het publieke omroepbestel, met Powned als het manke vehikel.
Uiteindelijk is Powned onderdeel geworden van een systeem waar ze eerst hard tegen geageerd hebben. Als je principes zo inwisselbaar zijn mag je natuurlijk helemaal niet spreken van een coup. De essentie van een coup is juist dat je het systeem overneemt, niet dat je er onderdeel van wordt. Een ADHD-pygmee met een camera mensen laten belagen is geen wereldheerschappij, dat is op zijn best schoolpleinterreur voor beginners. Uiteindelijk strijkt iedereen bij Powned zijn publieke salaris op en stappen ze aan het eind van de dag weer in hun Volvo V70 om bij moeder de vrouw aan tafel aan te kunnen schuiven waar ze hun aardappel anders schotel naar binnen werken. Als dat wereldheerschappij is ben ik nog liever kantoorslaaf zonder enige illusie iets te kunnen betekenen.
Nee, echte coups pleeg je zo onverhoeds dat zelfs de mensen die het dichtste bij je staan verrast zullen zijn. Je legt een arm om iemands schouder en je zorgt ervoor dat hij vrijwillig zijn gifbeker tot de bodem leeg drinkt. En mocht dat plan niet werken dan heb je altijd nog een dolk die je achter in zijn ruggenmerg kan plaatsen. Op die manier zal je een voor een je hordes nemen net zolang tot je einddoel bereikt is: het omvergooien van het systeem. Dat is immers de enige echte reden om een coup te plegen: om die ene keer in je leven geen onderdeel te zijn van het systeem.
Comments