God begrijpt zijn eigen creaties niet

Gods creaties steken een middelvinger naar hem op. Zijn meest wonderlijke creaties hebben besloten zich niet aan zijn wetten te houden. Zo kan God het nooit bedoeld hebben, en hij trekt zich waarschijnlijk de haren uit zijn kop als hij ziet wat de resultaten zijn geworden van een deel van zijn 6e dag noeste arbeid. Als zelfs God zich al achter zijn oren krabt wanneer hij kijkt naar een deel van zijn creaties, hoe moeten simpele mannelijke stervelingen dan ooit begrijpen hoe vrouwen in elkaar zitten? Er is geen touw aan vast te knopen.

Speciaal voor Layla had ik kaarsen aangestoken, een Pizza Margarita in de oven gedaan en als soundtrack van de avond Marvin Gaye opgezet die zwijmelde over bloemen en blauwe vogels die liefde nodig hebben.

Dit zou mijn avond worden, ik wist het, ik voelde het, ik kon het proeven met elke slok moed die ik mijzelf indronk. Overdreven secuur had ik mijn schaamharen getrimd, met pijn en frustratie mijn neusharen eruit getrokken en voor een eeuwigheid voor de spiegel gestaan om mijn piekhaar heel spontaan gepiekt eruit te laten zien. Als een onzekere trut had ik mijn kledingplank overhoop gehaald op zoek naar dat ene overhemd waar maar één knoopje van miste en met wat hulp van de magnetron had ik ook nog net op tijd mijn enige boxershort zonder gaten op tijd droog gekregen. Ik kon niet meer stuk, ik was onweerstaanbaar en klaar om een nachtlang de pizzacalorieën uit onze lijven te verdrijven. Ik weet niet wie God is, maar ik weet wel dat hij deze avond niet beter had kunnen voorbereiden dan ik. En toen ging de deurbel.

Met een soepele tred snelde ik de trap af om mijn droomvrouw in de deuropening al het hof te maken. Ik had besloten dat nog voordat ze een stap naar binnen kon zetten ik haar zo stevig beet zou houden en zoenen dat al mijn buren konden zien wat voor geweldige avond ik voor de boeg zou hebben. Ik geef toe, een deel van mijn missie was om mijn verzuurde buurman groen van jaloezie te laten zien. Eén en ander ging niet geheel volgens mijn plan.

Ik deed de deur open en een verschrikte bos met verregende krullen keek me aan alsof ze een rottend lijk tegenover zich had staan.

“Gaat het wel? Viel je nou van de trap?”
“Eh.. nee, dat was een soepele tre…”
“Ja, ja, ja, laat me eerst even binnen, het is koud, ik ben zeiknat en het is koud, of had ik al gezegd dat het koud is?”

En nog voordat ik iets kon zeggen kreeg ik een vluchtige zoen op mijn wang en werd ik aan de kant geschoven door een doorweekt en “Brrrr! Brrr!” uitkramend vrouwwezen.

“We eten pizza!” zei ik opgewekt toen we allebei boven waren. Ik vond Layla denk ik schattiger toen ze nog naar me keek alsof ik een rottend lijk was, pizza was geloof ik niet helemaal wat ze verwachtte. “Het is een echte Margarita!” probeerde ik nog om de avond een beetje te redden. Het was te laat.

Layla’s blikken deden niet aan doden maar aan martelen. Toen ze me als een verzopen kat vernietigend aankeek voelde ik mijn zorgvuldig getrimde schaamhaar mijn neus uitgroeien en mijn Billy Idol piekhaar veranderen in een vogelnestje van Rod Stewart.

“Je overhemd mist een knoop. En je had het zeker te druk om even op te ruimen voordat ik kwam?” Ik was inderdaad vergeten om de kleren vanaf mijn bank weer terug in mijn kast te gooien. Ook was ik vergeten de flessen, die eerder nog met moed gevuld waren, op te ruimen. “Weet je wat?” Met de handen in haar zijde nam ze de schade op. “Je geeft me eerst een kop thee, dan ruim je op, daarna ga je je haar even normaal doen en dan beginnen we opnieuw.”

Zo gezegd, zo gedaan. Braaf als ik ben gaf ik Layla haar thee en maakte wat plaats op de bank zodat ze rustig kon zitten. Al gniffelend om mijn volgzaamheid zag ik haar een middelvinger naar God opsteken. “Fuck you ouwe gek, er is maar één dominante soort op deze wereld, het is maar dat je het weet!”