‘Weet je waar mensen het slecht hebben? In Kenia! Daar hebben ze het slecht! Denk daar vooral aan als je erover denkt om te radicaliseren in deze welvaartsmaatschappij!’ Dat is in een notendop de strekking van de column van Harriët Duurvoort, die hiermee haar eigen polderversie van ‘als het je niet bevalt rot je maar op’ heeft gecreëerd. Het is creatief bedacht, het slaat alleen nergens op.
Het is op zijn zachtst gezegd wonderlijk om naar aanleiding van de ‘Gaza-demonstratie’ van vorige week tot zulke conclusies te komen. Ja, er werden anti-semitische leuzen gescandeerd. Ja, Annabel Nanninga was daar waarschijnlijk niet veilig en ja, er waren geradicaliseerde moslims aanwezig die misschien niets liever willen dan mijn strot doorsnijden. Hoewel ik me dat laatste slecht kan voorstellen zal ik niet ontkennen dat het geen frisse bijeenkomst was. Het meest opvallende aan die demonstratie waren echter de kinderen, soms nog net geen puber, die enthousiast meeliepen met de demonstratie. Je kan me alles wijsmaken, behalve dat we het hier hebben over geradicaliseerde moslims.
We hebben het hier voor een groot deel op zijn slechtst over jongeren die op zoek zijn naar hun eigen identiteit. En zoals jongeren dat altijd doen zoeken ze daarin de grenzen op en het liefst gaan ze over die grenzen heen. Dat hebben we allemaal in meer of mindere mate gedaan en dat heeft ons uiteindelijk gevormd tot de saaie en volwassen wezens die we vandaag de dag zijn. Hadden we een reden om ons zo sterk af te zetten? Wat was de reden van de nozems? De provo’s? De hippies? De punks? De gabbers? De goths? De alto’s? De emo’s? De hipsters? De skaters?
Het kan aan mij liggen natuurlijk maar voor zover ik mij kan herinneren waren ik en mijn leeftijdsgenoten niet dagelijks dankbaar voor de welvarende jaren negentig waarin we opgroeiden. Integendeel zelfs! Diep van binnen wilden de meesten van ons een revolutie ontketenen. We wilden onze ouders en leraren tot het uiterste tergen en laten zien dat ze er geen ene fuck van begrepen. Hoe vaker we te horen kregen hoe goed we het hier wel niet hadden hoe harder we ons gingen afzetten. ‘EN WEET JE WAAR ZE REDEN TOT KLAGEN HEBBEN?!? IN AFRIKA!! DOE DAT CHE GUEVARA SHIRT UIT! EET JE BORD LEEG! MAAK JE HUISWERK! KAM JE HAREN! EN WEES EENS GELUKKIG VERDOMME!’
Fuck you, I won’t do what you tell me!
Maar Harriët Duurvoort ziet dus geen enkele reden tot radicalisering van moslimjongeren. Ze hebben immers alle kansen die ze maar kunnen wensen. Maar weet je wat pas radicalisering is? Na een paar demonstraties moord en brand schreeuwen over geradicaliseerde moslimjongeren. Een opiniestuk in de Volkskrant plaatsen en één op één verbanden leggen met terreurdreiging, sektarisch geweld en aanslagen op shoarmatenten. Dàt is radicalisering. Radicalisering van angst.
Loesje
Het grootste probleem van deze tijd zijn de volwassenen die niet kunnen inzien dat welvaartsniveau en carrièrekansen geen drijfveer zijn voor jongeren. En wat dat betreft is er gelukkig ook helemaal niets veranderd sinds de jaren vijftig.
Comments