Ik ben Volkert van der G.

Aangezien het halve land Volkert van der G. straks van kant wil maken is het de hoogste tijd om achter hem te gaan staan. Want diep van binnen is iedereen hetzelfde als Volkert van der G.. Iedereen heeft er weleens over gefantaseerd om een moord te plegen. Het enige verschil met Volkert van der G. is is dat niet iedereen uiteindelijk de daad bij het woord voegt. Je denkt erover, je geniet van de gedachte en vervolgens vergeet je het en ga je weer verder met waar je mee bezig was. Misschien omdat je onpasselijk wordt van de gedachte, of misschien omdat je het de moeite allemaal niet waard vindt om iemand van kant te maken. Dat is een keuze die je uiteindelijk maakt. Volkert van der G. maakte een andere keuze. Hij ging over tot actie, hij pakte zijn pistool, ging naar het mediapark en verloste de wereld en zichzelf van zijn plaaggeest. Good for him.

Het moment dat Volkert van der G. Pim Fortuyn daadwerkelijk doorboorde met kogels moet waarschijnlijk vreselijk geweest zijn voor hem, niemand groeit immers op om later te gaan moorden. Het moment dat hij wist dat hij erin geslaagd was om daadwerkelijk de aankomende minister president van het land te stoppen moet echter euforisch geweest zijn voor hem.

Dat hij daarna wel of geen spijt heeft gehad laat ik buiten beschouwing, het gaat me niet om de momenten ervoor en erna. Het gaat namelijk om dat ene moment. Dat ene moment waar je alles voor opzij hebt gezet en de rest van je leven voor zal boeten, of uiteindelijk voor zal moeten betalen met je leven. Dat moet dan wel een verdomd bijzonder moment zijn wil je zover gaan.

Dat ene moment dat al zo vaak door je kop heeft gespookt. Het moment dat je zou willen dat je een pistool in je handen had om iemand compleet te doorzeven met kogels. Of voor mijn part een schop in je handen zodat je met één klap iemands schedel kan splijten. Gewoon om voor eens en voor altijd van het gezeik af te zijn en de wereld een stukje mooier te maken. Het rekensommetje is snel gemaakt. Minstens twee derde van de wereldbevolking zou nu acuut met een opengespleten harses dood neer mogen vallen. We rouwen een weekje en daarna kunnen we met frisse moed verder. Wat een verademing moet het zijn als je zoiets voor elkaar weet te krijgen. Wat een rust moet dat geven, en wat heerlijk moet het zijn om voor een moment even de idee te hebben dat je de wereld daadwerkelijk hebt geholpen met je moordaanslag.

Maar helaas werkt het niet zo. Het uitzicht op dat euforische moment is te abstract. Je kan het je inbeelden, je kan er een voorstelling van maken maar kan je alle drempels wegnemen op de weg daarnaartoe? En dan? Wat als je moment van euforie voorbij is? Moet je dan accepteren dat het alles ook echt voorbij is? Leven voor het moment is leuk maar niet als er daarna nog een tergend lang moment van nietszeggende ellende en eenzaamheid op volgt. Zelfmoordenaars hebben het zo slecht nog niet bekeken, behalve dan dat ze zelf net iets te vroeg gaan om de resultaten van hun vakmanschap te aanschouwen. Wees daarom slim, wees geen zelfmoordenaar.

Maar Volkert van der G. zijn leven is voorbij terwijl het nu net weer opnieuw moet beginnen, en dat zonder 72 maagden. Hij heeft schijnbaar zonder al te veel schuldgevoel zijn straf uitgezeten en moet nu dus proberen een nieuw leven op te bouwen, terwijl hij weet dat zijn meest gelukkige en geslaagde moment al is geweest. Het moment dat hij wist dat hij het land had gered van de ondergang door Pim Fortuyn te doorzeven met kogels.