Verkoop je ziel maar aan de middelmaat, passieloze klootzak dat je bent. En gelijk heb je! Het leven is immers vrij vergankelijk, dus je kunt wel doen alsof je er iets van gaat maken maar uiteindelijk stelt het allemaal niet zo veel voor. Je begint met ademen en op een gegeven moment stop je daar weer mee, meer dan dat is het niet. En met dank aan social media wordt de nietszeggendheid van al onze levens dagelijks weer bevestigd. ‘Goedemorgen! Kopje koffie iemand?!? Leuke foto joh! Gezellig! Interessant! IK BEN BOOS!’
Ja… Wat zou het toch lekker opruimen als we en masse een kogel door onze kop zouden jagen. ‘IK BEN BOOS!‘ Boem! En een moment later doet het er niet meer toe dat je boos was en de koffie die ochtend zo heerlijk smaakte. Wat een complete rust zou het toch opleveren als we stuk voor stuk stuk zouden gaan. Dat we gewoon heel simpel zonder al teveel pijn en drama het hoekje om zouden keren met zijn allen. Het zou natuurlijk het beste zijn als complete vriendengroepen en families in één klap weggevaagd zouden worden. Op die manier blijft er geen oud zeer over dat nog druk bezig is met een zogenaamd rouwproces. Voor dat soort simpele aardse sentimenten zou geen ruimte moeten zijn.
‘IK BEN BOOS!’ Flikker toch een teringeind op met je boosheid man. Ga een Ikea-kast in elkaar zetten, vreet een salade met mierikswortel en omhels het ontbreken van enige vorm van originaliteit in je leven. De enige meerwaarde van de nietszeggendheid van jouw bestaan is dat ik me opeens ook zeer bewust ben van de complete nutteloosheid van mijn leven. Zonder jouw geouwehoer over het complete niets was het me vast niet gelukt om tot dit inzicht te komen. Voor een microscopisch moment was ik namelijk in de veronderstelling dat we er met zijn allen nog wel wat van zouden maken.
Uiteindelijk is zo’n wens pure ijdelheid waar ieder normaal denkend mens zich verre van zou moeten houden. Al is het maar omdat het uiten van die wens valse hoop creëert, en als er iets erger is dan zielloze middelmaat is het wel valse hoop. Ga een ander voor de gek houden maar val mij niet meer lastig met roze geschilderde vergezichten waarin we allemaal zogenaamd leven voor het moment en het kind in onszelf voor altijd zullen omarmen.
Maar misschien is er hoop en zal de mensheid op een gegeven moment daadwerkelijk in staat zijn om de vergankelijkheid van het leven te accepteren voor wat het is. Wanneer het zover is zal de wens om tot de zielloze middelmaat te behoren ook snel genoeg tot ons kleurloze verleden behoren.
Comments