Onderstaand stuk is een finaal afgewezen inzending voor een schrijfwedstrijd. Daarom heb ik dus nog steeds geen e-reader.
Op een dag laat ik alles vallen. Alles waar ik mee bekend ben laat ik dan los om zo helemaal opnieuw te kunnen beginnen. Een hergeboorte zou je het mogen noemen. Beter nog; een wederopstanding! Wakker geworden uit de coma van de sleur van mijn dagelijkse bestaan.
Natuurlijk, vrouwlief is een schat, kindlief is een wolk, mijn vrienden zijn onverwoestbaar trouw en mijn werk is een dagelijkse bron van inspiratie en plezier. Alles verloopt eigenlijk precies volgens plan, en als ik zo door blijf gaan heb ik over niet al te lange tijd ook nog eens eindelijk die langverwachte promotie binnen. Nog meer financiële zekerheid en een nieuwe uitdaging liggen op dit moment eigenlijk gewoon al binnen handbereik. Ik ben op dit moment zelfs zo gelukkig dat ik niet eens weet waar ik het zoeken moet! Om alles onder controle te houden schiet ik soms maar in onbedaarlijk lachen uit en moet ik oppassen dat ik de rest van de dag niet high van levensplezier mijn omgeving krankzinnig maak.
En toch mist er iets. Wat dat precies is kan ik niet zeggen. Ik sta er eigenlijk ook zo vaak bij stil als ik heel eerlijk ben. En waarom zou ik? Ik ben immers gelukkig en zit in een positie waar ik altijd naar toe heb gewerkt. Het leven lacht me toe, en als het leven een ander niet toe lacht ben ik zelfs niet te beroerd om diegene deelgenoot te maken van de lach in mijn leven. En misschien is dat precies wat er mis is.
Ik begrijp het ‘echte’ leven steeds minder, en daardoor voel ik dat het me ontglipt. Ik heb geen houvast meer en raak steeds meer de realiteit uit het oog. Problemen lijken te verdwijnen als sneeuw voor de zon, maar het sneeuwt hier nooit dus met zekerheid kan ik dat niet zeggen. Afwisseling van spijs doet eten toch? Zelfs al vreet je elke dag de meest exclusieve kaviaar die je wegspoelt met een licht bruisende wijn dan nog zal er een moment komen dat je trek krijgt in een halfgare kroket met goedkope mayonaise. Al is het maar om te bevestigen dat je beter aan de kaviaar kunt blijven die zich zo makkelijk laat wegspoelen door de bubbels.
Als het zo doorgaat weet ik zeker dat ik ik op een dag alles zal laten vallen. Ik zeg mijn vrouw gedag en gun haar het plezier van de zorg voor onze dochter. Mijn vrienden krijgen een surpriseparty zonder eregast met alle kaviaar en drank die ze maar op kunnen en die langverwachte promotie geef ik gratis en voor niets door aan mijn minder gewaardeerde collega die telkens weer achter het net lijkt te vissen. En ik? Ik vertrek. Ik vertrek en keer pas terug wanneer ik weer weet waarom ik nou zo gelukkig ben. Ik kom pas terug als ik met volle overtuiging vanuit het diepst van mijn ziel ‘carpe diem!’ van de daken kan schreeuwen.
Comments