‘Let it roll baby roll, let it roll baby roll, all night long.’ Ik was er serieus klaar voor om haar zover te krijgen. De hele nacht lang. Zij en ik, we zouden de wereld onveilig maken. Hoe we dat precies zouden doen wist ik nog niet. Ik dacht zelf dat we met een fles gin al een heel eind zouden komen. Zolang we genoeg te drinken en roken hebben is er niets wat ons kan tegenhouden. De wereld zijn wij dacht ik nog met mijn naïeve hoofd. Hoe kan dat niet aantrekkelijk zijn vroeg ik me af.
Je wilt het toch niet hebben over toekomst opbouwen en verstandige keuzes maken? Daar ben ik de man niet voor, dat moet je met iemand anders doen. En tot die tijd doe je gewoon met mij mee. Dat doe je net zolang tot je een geschikte man hebt gevonden die je alles kan geven wat je hartje over twintig jaar begeert. Maar laat mij je vandaag meenemen. Ik weet dat het niet heel erg bijzonder is allemaal, maar probeer de romantiek van het moment op waarde te schatten. Neem het zoals het is en vergeet voor heel even dat we over twintig jaar niet meer bij elkaar zijn, vergeet voor heel even dat we morgen waarschijnlijk niet meer bij elkaar zijn.
Laten we doen zoals we dat voeger deden! Ik kom aan met een fles gin en jij doet alsof daarom de wereld vergaat en dreigt te vertrekken. Vervolgens ga ik weer op mijn knieën om je bij me te houden. Met de meest eerlijke tranen die ik ooit heb gelaten zweer ik de fles voor je af en gooi de inhoud demonstratief leeg in de wasbak. Jij vergeeft me en ik aanbid je alsof het de allereerste keer is dat ik je aanbid. En wat we dan doen? Naast elkaar wakker worden, jij met alle deken om je heen geslagen en mijn zoenen ontwijkend. ‘Ik wil eerst thee en dan pas met je zoenen!’
Eigenlijk is het al de volgende dag en zouden we nu niet meer bij elkaar zijn. Je mag me nog steeds wegsturen als het tijd is om aan je queeste voor de volgende twintig jaar van je leven te beginnen. Ik zal het nooit toegeven maar ik begrijp het wel, als je samen zoekt vind je immers sneller. En nou weet ik wel wat je zoekt, ik zou het je zo kunnen geven, op een serveerblaadje met twintig rode rozen toe. Ik zou het je zo simpel kunnen maken.
Maar iets houdt me tegen. Ik wil niet de man zijn die het je makkelijk maakte. Ik wil de man zijn die je hart heeft laten bloeden. Het is een verlangen dat uit puur egocentrisme is geboren, maar daarom niet minder echt. En misschien wil je me dan ooit weer terug om het bloeden te laten stoppen. En wie weet neem je dan het gebrek aan twintig jaar voorzienigheid wel op de koop toe.
Comments