Toegetreden tot het rijk der hippies. Mick Jagger praat als goeroe over zijn Microkosmos en ik beaam in volle overtuiging elk woord wat hij zegt. Na al die jaren weet ik eindelijk wat zijn Microkosmos voorstelde. Lang leve het Microkosmos! Lang leve de vrijheid die er heerst in je eigen Microkosmos. En iedereen is welkom zolang ze zich maar aan de regels houden die onze vrijheid moeten waarborgen. Hou je aan de regels die er uiteindelijk niet zijn.
Het accepteren van de verrassende helderheid waarmee alles op zijn plek valt is eigenlijk de enige regel. Opeens weet je wie er wel bij mag zijn en wie niet. Het is niets persoonlijks, je past alleen niet in het plaatje. Je gezicht, je houding, je verbetenheid, de combinatie van die factoren sluiten je bij voorbaat al uit. Voel je niet tekort gedaan of buitengesloten. Koester gewoon niet de wens om ergens bij te willen zijn waar je niet bij past. De schokkende geruststelling is dat ik het waarschijnlijk niet over jou heb. Er passen meer mensen wel dan niet in mijn kleine Microkosmos. Pas je aan, net zolang tot je helemaal je tolerante zelf bent en er zal niets aan de hand zijn.
Het is alsof er een raam in mijn hoofd is opengezet. Alles wat achter dat raam zat werd tot dat moment hooguit via een kiertje tot mijn gedachten toegelaten. Een explosie van helder geluk overrompelde me. Zoals dat gaat met explosies ben je eerst verdoofd door de knal en zie je pas later wat het resultaat is. Blokkades zijn weggeblazen en alles wat niet relevant is is omgesmolten tot een zacht en lachwekkend hoopje irrelevantie.
Die onduidelijke en ontastbare verschijning uit het verleden die altijd in mijn hoofd heeft rondgespookt. Altijd op de loer om me op de meest ongepaste momenten de stuipen op het lijf te jagen. Me kort aan de lijn houdend, me de adem ontnemend en me zijn dwong zijn dwangbuis van het gareel te dragen. En bang als ik was luisterde ik braaf. Muren metselend, kinderbeveiliging aanbrengend, kindvriendelijke stoeptegels leggend. Mij kon niets overkomen want ik hield me aan alle veiligheidsregels. Recht zo die gaat, de paden op de lanen in. Met degelijke wandelschoenen aan en stevige tred in de pas volgde ik trouw de weg die voor me uitgestippeld was.
Of mijn wereldbeeld op dit moment vertroebeld is of dat ik er gewoon nooit iets van heb begrepen in nuchtere toestand weet ik niet. Het maakt ook niet zo heel veel uit. Het zal niet lang meer duren voordat de geweldige roes waar ik in zit over zal zijn. Alles zal weer zijn zoals het was. Gelukkig weet ik nu wel hoe de wereld er buiten de gebaande paden uit ziet.
Comments