46 dagen waren we uit elkaar toen ik Layla weer voor het eerst zag. Hand in hand liep ze met iemand die ik niet kende door de winkelstraat. Ik kende hem dan misschien wel niet, maar Layla liep naast hem als ze al jaren gelukkig met hem was. Zij als vrolijke en frisse spring in het veld en hij als jonge succesvolle man van de wereld. Je kon zien dat ze tegen hem opkeek, dat hij de held was waar ze zich veilig bij voelde.
Hij was de man bij wie ze op koude winteravonden in de armen kon kruipen terwijl ze zijn trui over haar knieën had getrokken. De man van de attente kopjes thee, maar dan wel kopjes thee met biologische mint van de speciaalzaak. Hij was duidelijk het soort man die niet bang is om met zijn feminiene kant in aanraking te komen. Je zag aan hem dat hij hield van de goede dingen in het leven, kwaliteit boven kwantiteit en verfijnt doch robuust.
Deze man was een rots in de branding en een dijk van een vent. Een whiskeydrinker die nooit opstaat met een kater. De sportman die nooit in een sportschool is. De kettingroker die nooit kortademig is. Ongeschoren maar wel verzorgt. De klootzak had alles onder controle en hij wist het. Ongecontroleerd lachen deed hij niet aan. Je kon het zien aan zijn besmuikte smoelwerk zoals alleen mannen van stavast dat kunnen hebben.
Als zij een vreugdeshuppeltje maakte en met hem tevergeefs door de straat wilde rennen zou hij er niet als een puppy achteraan rennen. Nee, hij zou zachtjes grinniken om haar en zij zou het nog goed vinden ook. Dit was ook niet het soort man die zich met de tong op de grond verlekkerde aan zijn vrouw. Zelfs zijn geilheid kon hij onder controle houden. Hij is het type dat pas klaarkomt als zij schreeuwend haar zoveelste hoogtepunt heeft bereikt.
Vanaf het eerste moment dat ik hem zag wist ik dat ik hem zou haten. Zoals hij daar liep als de perfecte man naast mijn Layla met haar zachte hand stevig geklemd in zijn smerige poten. Hij keek met zijn donkere ogen zo arrogant de wereld in dat ik hem het liefste zou bespringen om met mijn duimen zijn ogen uit te steken. Ik zou dan net zo hard doordrukken tot ik het vlees van zijn hersenen zou voelen.
Maar deze perfecte man is dus de reden waarom Layla mij heeft verlaten. Ze kende hem misschien nog niet toen wij samen waren, maar hij is alles wat ze altijd zocht in een man. Tot in de puntjes verzorgde perfectie en waarschijnlijk neukt hij ook nog eens beter dan ik. Ik weet zeker dat ze hem nog nooit geërgerd haar rug heeft laten zien nadat ze hem voor ‘domme Hollander’ had uitgemaakt. Ze zal bij hem waarschijnlijk ook nooit gedreigd hebben te vertrekken omdat hij out was gegaan of omdat hij onredelijk was.
Nee, alles was Pais en vree tussen deze twee. En dat was mijn redding. Ze zou zich binnen de kortste keren kapot vervelen bij zoveel perfectie en er gillend van wegrennen. Daarna zou ik er gewoon weer voor haar zijn zodat ze haar frustratie te pas en te onpas op mij kon botvieren.
Comments