Haar ogen twinkelden alsof ze me net een cadeautje had gegeven. Met een verwachtingsvolle blik keek ze naar me terwijl ik het uitpakte. Het landde nog niet. ‘Godverdomme, zelfs Layla neemt me in de zeik, de trut!’ Het was de eerste gedachte die bij me binnen schoot toen ze het tegen me zei.
‘Wat zeg je?’
Ik hou van je.’
‘Echt?’
‘Ja, ik hou van je.
‘Nee…’
‘Zeg, wil je eens niet zo verbaasd doen! Ik begin bijna aan mezelf te twijfelen nu! ‘
‘Ja maar… Meen je dat echt?’
‘Ja, anders zeg ik het toch niet? Waar zie je me voor aan?!? Je vindt me echt een slecht mens hè?’
‘Nee Nee! Nee! Ik.. Weet je dat ik ook van jou hou?’
‘Ik geloof je niet.’
En gelijk had ze.
Ik groef mijn eigen graf met elk woord dat ik uitsprak. Als ik voor een moment uit mezelf had kunnen treden zou ik een jonge vrouw in een staat van verwarring en ergernis naar me hebben zien staren. Hoe ze het toch nog een tijd met me vol heeft gehouden weet ik niet. Zij was de wijze vrouw die de wereld kende, en de wereld kende haar. Ik was de dronken wereldvreemde gek die van niets iets begreep.
Ik hield zo veel van haar. Haar wegkruipkrullen die kriebelden in mijn gezicht en haar klemvaste benen om me heen geslagen als ze het koud had. ‘Ik hou van je. Ik hou van je!’ Ik werd duizelig toen ze de woorden voor me herhaalde en wilde het liefste vluchten voor de teleurstelling die zou volgen.
Voor even geliefd te zijn geweest is beter dan op een dag erachter komen dat er geen liefde meer is. Ze kon het vanaf dit moment alleen nog maar verpesten. Me teleurstellen en in een woedebui uiteindelijk opbiechten dat ze een spelletje met me had gespeeld. Dat ik een menselijk experiment voor haar was, niets meer en niets minder.
Vanaf het ‘ik hou van jou’ moment waren de regels veranderd. Het was niet meer vrijblijvend. Ik moest en zou er voor haar zijn, ze hield immers van me. Hoe kan ik iemand teleurstellen die had toegegeven van me te houden? Misschien is houden van niet hetzelfde als vertrouwen hebben in, maar het voelde wel hetzelfde. Zij houdt van me. Ik heb haar alleen nooit duidelijk kunnen maken hoezeer ik ook echt van haar hield.
Hoe had ik dat ook kunnen doen? Een man die niet eens van zichzelf houdt kun je niet vragen om opeens vol overgave wel van jou te houden. Je kunt niet verwachten dat hij de wereld voor je zal veroveren en alle ongebaande wegen voor je gaat plaveien. Hij zal niet de diepe dalen voor je vermijden en van de ene bergtop naar de andere bergtop met je vliegen.
Zelfhaat en egocentrisme gaan hand in hand door het leven en laten elkaar niet los tot één van de twee zichzelf vrijwillig de nek heeft omgedraaid. Pas dan kan je een man vragen of hij van je durft te houden.
Comments