De subsidies hebben de kunsten de nek om gedraaid en ervoor gezorgd dat zogenaamd onafhankelijke geesten zich voor een paar rotcenten aan de ketting hebben laten leggen. Het excuus dat kunst zonder subsidie ten dode is opgeschreven is even lachwekkend als dat het treurig is. Hopelijk is het de laatste stuiptrekking van een totaal verziekte kunst&cultuur kliek die qua relevantie zelf in een totaal ander universum lijkt te leven.
Kunst is er altijd geweest en zal altijd blijven bestaan. De gelukkigen die de afgelopen jaren uit de subsidiepot hebben kunnen slurpen zullen zichzelf opnieuw moeten uitvinden om hun bestaan in de kunsten te rechtvaardigen. Als het ze lukt valt dat te prijzen, lukt het ze niet dan is dat het ultieme bewijs dat de relevantie van hun werk toch niet zo groot was als dat ze zelf beweerden.
Redt de kunst en schrap de subsidies. Creëer onafhankelijke en hongerige geesten die weer het lef hebben om te trappen tegen de goegemeente, en voer de aandachtszieke ongetalenteerde psychoten aan de zwijnen waar ze zo graag bij willen horen. De misselijkmakende behoefte om bij de notabelen van de sector te willen horen is stuitend. Met zijn allen samendrommen, moeilijk kijken boven een glas goedkope wijn en de volgende dag jezelf weer een klop op de schouders geven omdat je zoveel bevestiging hebt gehad.
Het incestueuze karakter van de kunstsectorheeft een afhankelijkheidsvacuüm gecreëerd waarin iedereen, van beleidsmaker tot kunstenaar, met elkaar in verbinding staat. Het stopzetten van een deel van de subsidies heeft ervoor gezorgd dat dit kaartenhuis langzaam in elkaar aan het storten is. Het is de redding van de kunst, we moeten alleen hopen dat het niet te laat is. Ondertussen leveren de kunstacademies namelijk ieder jaar weer nieuwe ‘kunstenaars’ af waar elk beetje oorspronkelijkheid uit is gewrongen. Ze zijn klaargestoomd om onderdeel te worden van de kliek die hun in leven had moet houden. De vraag is of ze ook klaargestoomd zijn om als zelfstandige en onafhankelijke ziel de wereld tegemoet te treden.
Keith Richards zei ooit: ‘je kunt niet creëren op een volle maag.’ En laat dat nou precies zijn waar onze kunstsector in zijn geheel jarenlang mee bezig is geweest. Eerst zichzelf tonnetje rond volvreten en vervolgens pas bedenken wat er gemaakt kan worden. Het resultaat zijn veilige en nietszeggende projecten waar geen mens aanstoot aan kan nemen. Behaagzucht is volksziekte nummer één geworden in de kunstsector en zolang het rottingsproces niet stop gezet wordt zal dat zo blijven. De tijd zachte heelmeesters de patiënt aan het infuus hielden is nu dan ook hopelijk voorgoed verleden tijd.
Lees ook dit artikel bij de Volkskrant
Comments